استیج واقعی اینجاست!

 

استیج واقعی اینجاست!

س.ع.ی.د

 

جلوی مرکزهای تجاری، تالارها و یا پیاده­روها، تنها یا گروهی ساز می­زنند. اگر کارشان را خوب بلد باشند که عده زیادی دورشان جمع می­شوند و معمولا کاور گیتارشان، پر است از اسکناس­هایی که تماشاگرها در ازای موسیقی‌شان، آن ­تو می­گذارند. بعضی­هاشان، عشقِ موسیقی داشته­اند و به ­خاطرش از شهرستان‌شان دل­کنده و کوچیده­اند به تهران؛ برای ساز زدن؛ کف خیابان...! رسمی قدیمی که از بزرگان موسیقی دنیا به جای مانده است. زمانی بی­بی­کینگ، سازش را برمی­داشت و می­رفت کنار خیابان می­نشست و... احتمالا گیتار عزیزش را می­گذاشته روی شکم گنده­اش و با آن دست­های جادویی و انگشتر طلا، مردم را با سیم­های لوسی، هاج­ و واج می­گذاشته...! به پیشینه این سنت با ارزش در کشور خودمان که نگاهی بیاندازیم، می­رسیم به فریدون فروغی! مردی که خیابان و مردم­اش را ترجیح می­داد به استیج...! از قدمت موسیقی خیابانی و موزیسین­های بزرگی که در خیابان­ ساز زدند، می­گذریم و می­رویم سراغ آدم­هایی که این­ روزها در خیابان­های پایتخت، ساز می­زنند... مهرداد مهدی، جلال منظوری­فرد، بردیا تقی­زاده، بچه­های گروه پلاک 60 و موسیو، کسانی هستند که پای حرف­ها و خاطره­های شنیدنی­شان از موسیقی در خیابان، نشستم.  

 

اکباتان

هر گوشه­ای از این شهر بزرگ، هر پارک، بوستان و هر جای دنجی، استیجی محله­ای و کوچک است؛ محلی برای  نوجوان­ها که معمولا دور هم جمع می­شوند و به قول خودشان: «رپ می­کنند!» معمولا پاتوق­شان، پر است از گرافیتی و نقاشی­های عجیب و غریبی که نشان از حرف­ها و اعتقادهاشان دارد! تصمیم گرفتم به شهرک اکباتان بروم؛ سراغ بچه­هایی که استیج خودشان را دارند و طرفدارهای­شان، دوست­ها و بچه­محله­ها­شان هستند. از ایستگاه ارم سبزِ مترو، می­زنم بیرون و از زیر پل می­روم سمت شهرک... فاز یک... پرس و جو از آدم­های شهرک اکباتان، می­رساندم به فاز سوم شهرک. جایی که به گفته بسیاری از اکباتانی­ها، پاتوق اصلی رپرهای شهرک است. حجم بتنی بزرگی که شبیه به یک موتورخانه است، جلویم سبز می­شود. دیوار شرقی­اش، شروع گرافیتی و راهنمای ورود به محوطه اصلی است. دنباله نقاشی­ها را می­گیرم و می­رسم به محل اجرای رپرهای اکباتان... شبه استیج­ گرافیتی شده‌شان هست، اما خبری از خودشان نیست! چند نفری که از آن­جا می­گذرند، اظهار بی­اطلاعی می­کنند، اما حرف­های یکی­دو نفر از اهالی آن­جا، مستندتر به نظر می­رسد. آن­ها می­گویند: «چند وقتی است که از ورود بچه­ها و جمع شدن­شان، جلوگیری می­کنند و حتی چندباری هم، آمده­اند و به­زور، بیرون­شان کرده­اند!» اولین انتخاب­ام برای گپ و گفت با بچه­هایی که در محوطه شهرک خودشان، اجرا می­کنند به بن­بست می­رسد!

 

استیج خالی

چند وقتی است که مسئول­های مرکز تجاری چهارسو، طبقه چهارم این مرکز فروش وسایل ارتباطی را در اختیار بچه­هایی گذاشته­اند که تا پیش از این در خیابان، ساز می­زدند. به گفته آن­ها، روزهای پنج‌شنبه، طبقه چهارم چهارسو، کاملا در اختیار موزیسین­هاست. فرصتی خوب و محترم از طرف مسئول­های مجتمع _ البته جدای از جنبه تبلیغاتی برای مجتمع و مغازه­های­اش _ که در اختیار موزیسین­ها قرار گرفته تا آن­ها ­بتوانند در کنار هم، برای مردم ساز بزنند و از طرفی، فضای خوبی هم برای رقابت، شکل بگیرد. پنج­شنبه عصر، هم­راه می­شود با آسمانی کدر و گرفته، وزش باد و هوایی پر از گرد و خاک، و البته بارشِ باران...! وارد مجتمع می­شوم و یک­راست می­روم، طبقه چهارم. سالنی سوت و کور... جز نگهبان و یک پیانوی سفید، هیچ­چیز دیگری در سالن نیست! هیچ­کدام از چیزهایی که در مورد مجتمع، روزهای پنجشنبه، موزیسین­های خیابانی و اجرای زنده، شنیده بودم، درست نبود و این بار هم به بن­بست رسیدم! نگهبان جلوی پله­برقی می­گوید: «روز سه­شنبه، چند نفر از وزرات ارشاد تشریف آوردند و به ما اعلام کردند: «دیگر حق ندارید در این مکان به هیچ احد الناسی، اجازه اجرا بدهید!» آن­ها مدعی شدند که هیچ موزیسینی بدون مجوز، حق اجرا ندارد!»