گفت و گو با بچه های «پلاک 60» و موسیوی خالی بند!

بچه­ های «پلاک 60» و موسیو انوشیروان خان!

س.ع.ی.د

خیابان ونک یکی دیگر از مکان­هایی است که به شلوغ­ کاری ­هایِ نوازنده­ های دوره­ گرد عادت دارد. نوازنده ­های مختلفی که برای لحظاتی و یا شاید دقایقی، فضای خیابان را تغییر می ­دهند و حباب ­های مردمِ جدا از هم را یکی می­ کنند. پیاده­رو پر شده از عابرهایی که موبایل­ به ­دست، بچه ­های گروه «پلاک 60» را محاصره کرده­ اند. گروهی که هفت نوازنده دارد و کلی طرفدار که موبایل ب ه­دست، دوره­ شان کرد­ه­ اند و به کاور آهنگ­ های پاپ و نوستالژیکی که آن ­ها اجرا می ­کنند، گوش می ­دهند. چند متر بالاتر، اما پیرمردی نشسته و با گیتارش، ور می­ رود. پلاک 60 را با مردم تنها می­ گذارم و سراغ پیرمرد لاغری می­ روم که قرار است حرف­ های عجیبی بزند!

می­ گوید دو روز در هفته این جا ساز می ­زند و بقیه ساعت ­هایِ روزهایِ هفته ­اش را با تدریس در دانشگاه­ های مختلف تهران، پر می ­کند! زبان انگلیسی، روسی و فرانسه تدریس می­کند! البته یک روز در هفته هم به دانشگاه پزشکی می­رود؛ او دانشجوی رشته داروسازی هم هست. کنارش می­نشینم و خوب تماشی­اش می­کنم. آرام می­گوید: «مردم عاشق کارهای من هستند! همیشه به من می­گویند: « انوشیروان خان، کارهای پاپ این جوان­ها را دوست نداریم و عاشق موسیقی شما هستیم!» من ترانه­ های روسی و فرانسوی می ­خوانم!» دستی روی سیم­ های گیتارش می ­کشد؛ گیتاری که از دوست اروپایی­ اش هدیه گرفته است. با این­که صدای­ خسته­اش در شلوغیِ موسیقی ِبچه­هایِ پلاک 60 به سختی شنیده می­شود، اما شعری را یواش یواش زمزمه می­کند به اسم «چشمان سیاه» که به گفته خودش به زبان روسی است. تمام موهای سرش سفید شده و پوست چروک­اش نشان از سال­های زیادی دارد که موسیو پشت سر گذاشته، اما خودش معتقد است که اصلا شکسته و پیر نشده و فقط به خاطر ورزش است که لاغر شده است! البته پیش از این تصمیم گرفته که چاق بشود. می­گوید: «سختی­های زیادی را برای یادگیری زبان­های مختلف و تحصیل در دانش­گاه­های کشورهای اروپایی و آمریکا، متحمل شده­ام که شکسته­ام کرده است!» با قیافه­ای متعجب از همسایه بچه­های پلاک 60 جدا می­شوم و می­روم سمت اعضای گروه که در حال جمع کردن وسایل­شان هستند و جمعیت رهای­شان کرده است. موقعیت خوبی که بتوانم کمی با آن­ها راجع به موسیقی­شان و نگاه­شان به پدیده موسیقی خیابانی، صحبت کنم.  

در حین اجرا، بنری پشت سر اعضای گروه، نصب شده که پُر است از شعارهای اخلاقی مثل: آشغال نریزید، سیگار نکشید ، زمین پاک و... که به گفته خودشان، تلنگری به جامعه است. 

سعید نوازنده گیتار الکتریک، یک سالی است که به جمع بچه­ها پیوسته و تا قبل از این، تجربه موسیقی خیابانی را نداشته است. می­گوید که زمانی از اجرا در خیابان هراس داشته و از طرفی هم، بسیار خجالتی است و دوست ندارد هیچ­­یک از آشناهای­اش، او را در حال ساز زدن در خیابان ببیند.

علی­رضا نوازنده ساکسیفون گروه، معتقد است که برای این کار زحمت زیادی کشیده­ است. به گفته او «پلاک 60» سه روز از هفته را در خیابان برای مردم برنامه اجرا می­کند.

آریس جانس، درامر گروه است. می­گوید: «پیش از این موسیقی خیابانی را تجربه نکرده بودم و فقط برای یک گروه از بچه­های مسیحی، ساز می­زدم. ساز زدن در خیابان برایم مشکلی نسیت و از آن ابایی ندارم.» به گفته آریس، پایه­گذار گروه، نوازنده­ای به اسم بردیا بوده که از گروه جدا شده است! می­روم آن­طرف خیابان و یکی دیگر از بچه­ها که توی ماشین در حال استراحت است را گیر می­آورم. هادی فراهانی (خواننده گروه) متاهل است و این نکته را پدر و مادر همسرش نمی­دانند! البته او در کنار این­کار موسیقی را تدریس هم می­کند.

همان­طور که به ماشین­اش تکیه داده، می­گوید: «اگر از لحاظ مالی به عرش هم برسیم باز هم، هفته­ای یک بار این کار را می­کنیم و برای مردم ساز می­زنیم. خیلی از کنسرت­هایی که این روزها برگزار می­شود، فاقد کیفیت کافی است و حتی در برخی مواقع صدای خواننده هم پلی­بَک می­شود! تمام تلاش ما بر این است که مردم، صدای اکوستیک و طبیعی بشنوند، آن هم بدون پرداخت هزینه!

او این خاطره جالب را هم، تعریف کرد: «زمانی که قطعه­ای خاص را اجرا می­کردیم، خانم و آقایی که ظاهرا برای طلاق از یک­دیگر به دادگاه خانواده می­رفتند، بعد از شنیدن موزیک ما، اعلام کردند که با شنیدن این موزیک، یک فرصت دوباره به خودمان می­دهیم!»

هادی در مورد انوشیروان خان می­گوید: « ما اسمش را موسیو گذاشته­ایم. چندین سال است که او را می­شناسیم؛ موسیو آدمی است که در گذشته کشورهای خارجی را چرخیده و حتی اجرای فرانک سیناترا را از نزدیک دیده است ولی الان ادعای هم­خوانی با سیناترا در همان کنسرت را می­کند! حتی زمانی در توی تیم ملی شنای آلمان هم حضور داشته است! موسیو، آدم شیکی است که همیشه پاپیون می­­زند. من تمام حرف­های موسیو را باور کرده­ام و دوست­اش دارم.»

آخرین سوالی که از بچه­های گروه پلاک 60 می­پرسم، در مورد اسم گروه است. آیا به لحاظ اخلاقی، باید اسم گروه­تان را عوض می­کردید؟ 

علیرضا می­گوید: «پلاک 60 مثل یک کشتی است و اگر کسی قصد سوراخ کردنش را داشته باشد، باید از کشتی پیاده شود!»

هادی گفت­وگو را با این جمله تمام می­کند: «پلاک 60 مثل یک قطار در حال حرکت است و هرکس پیاده شود و یا سوار شود، قطار به راه خودش ادامه می­دهد.» ساعت از دوازده گذشته که از بچه­های پلاک 60 جدا می­شوم و راهم را می­کشم به سمت خانه!